Ακόμη κι αυτοί που υποστηρίζουν την προσφυγή στη Χάγη, στο Διεθνές Δικαστήριο (ΔΔΧ), αμφιβάλλουν για την εξεύρεση λύσεως, αποδεκτής από την Ελλάδα και την Τουρκία, αλλά για διαφορετικούς λόγους: Η μεν Ελλάς ζητεί την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου και της ΑΟΖ, η δε Τουρκία δέχεται την δικαιοδοσία του ΔΔΧ, μόνον εάν ενταχθούν στο συνυποσχετικό, όλες οι αξιώσεις που κατά καιρούς έχει εγείρει κατά της Ελλάδος.
Δεν υπάρχει όμως πρωθυπουργός και κυβέρνηση στην Ελλάδα που να δεχθεί να τεθούν υπό την κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η εθνική κυριαρχία των νήσων του ανατολικού Αιγαίου και του συνακόλουθου δικαιώματος της αμύνης των, ούτε να συζητήσει “γκρίζες ζώνες” μέσα από τα έξι μίλια χωρικά ύδατα στο Αιγαίο, μήτε να παραιτηθεί από την επέκταση τους στα 12 μίλια, που έχει αναγνωρίσει η Σύμβαση του ΟΗΕ για το δίκαιο της θαλάσσης στο Μοντέγκο Μπέι το 1982 και έχει από 28ετίας γίνει νόμος του ελληνικού κράτους (2321/95).
Όλα τα κατοικημένα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και “επήρεια”, όπως λχ. το Καστελλόριζο, εθιμικά και νόμιμα και συνεπώς ΑΟΖ 200 μιλίων. Την προσφυγή στην Χάγη υποστηρίζει ο λεγόμενος “ξένος παράγων” – κυρίως το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που θεωρεί ότι η ανεπίλυτη διαφορά οδηγεί μοιραία σε πόλεμο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Η άποψη αυτή δεν επιβεβαιώνεται από την ιστορία των τελευταίων 49 ετών, ούτε από τα πρόσφατα γεγονότα, όπως η στροφή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής υπέρ της Δύσεως κι η αναθέρμανση των σχέσεων της με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επικαιροποίηση της τελωνειακής ένωσης κι η παροχή βίζας στου Τούρκους έχουν προτεραιότητα για τον Ερντογάν και διέρχονται εξ’ Αθηνών.
Υπάρχουν και άλλοι τρόποι
Παραβλέπουν οι ξένοι ειρηνομεσίτες, πώς είναι δυνατόν να πάει η Ελλάς σε “συνυποσχετικό” στη Χάγη, υπό την απειλή πολέμου, το πραξικόπημα του τουρκολιβυκού συμβολαίου που καταπατεί την ελληνική ΑΟΖ και την διακήρυξη της “Γαλάζιας Πατρίδας” υπό της Τουρκίας. Με το Κυπριακό “στο ράφι” (φράση του Ανδρέα Παπανδρέου) λείπει κι η αξιοπιστία της Τουρκίας.
Η λύση του γόρδιου αυτού κόμπου, του Κυπριακού, θέλει τον Μεγαλέξανδρο της και τέτοιος δεν υπάρχει δυστυχώς εις αμφότερες τις χώρες. Άρα πρέπει ν’ αναζητηθεί με άλλον τρόπο κι όχι στο Δικαστήρια της Χάγης. Κάτι διαφαίνεται σχετικώς.
Βραδέως αλλά ασφαλώς, η ΕΕ αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάς είναι εξωτερικό της σύνορο. Από πολλές πλευρές: Ασφάλεια έναντι της λαθρομετανάστευσης, δίκτυα ηλεκτρισμού προς Αφρική και Μέση Ανατολή, κοιτάσματα και αγωγοί υδρογοναθράκων. Εξ’ άλλου, οι Αμερικανοί ετοιμάζουν να παρακάμψουν τα Στενά του Ελλησπόντου, με σιδηροδρομική σύνδεση της Βαλτικής με το Αιγαίον (Αλεξανδρούπολη). Έχουμε δε νέα προσέγγιση της σημασίας των Βαλκανίων, ενώ προς ανακωχή φαίνεται να οδεύει ο πόλεμος της Ουκρανίας κλπ.
Δεν είναι τυχαίο ότι η απειληθείσα επισιτιστική κρίση, απ’ την ματαίωση της συμφωνίας Ουκρανίας-Ρωσίας με την μεσολάβηση της Τουρκίας, αποφεύχθηκε με την μεταφορά του ουκρανικού σίτου μέσω του ποταμού Δουνάβεως και της Ρουμανίας στη Δύση.
Η ΕΕ αποκτά ένα μοχλό για πρώτη φορά, να εξασφαλίσει την ειρηνική διαβίωση της Ελλάδος με την Τουρκία, με την επ’ ανταλλάγματι βοήθεια της για την ανοικοδόμηση της νοτιοανατολικής Τουρκίας που επλήγη από τον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου και την διάσωση τής τουρκικής οικονομίας από την κρίση και τους όρους του ΔΝΤ. Ακόμη και το Κυπριακό θα μπορούσε να αποκτήσει μία διέξοδο, με την επανάληψη των διαπραγματεύσεων Χριστοδουλίδη-Τατάρ στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τον προσεχή Σεπτέμβριο.
Κι αν οι ελπίδες αυτές διαψευσθούν δεν μπορεί ένα κράτος ως η Ελλάς να θέσει την κυριαρχία του υπό την κρίση ξένων δικαστών, που δεν ξέρει πως θα… αφυπνισθούν την ημέρα της αποφάσεως. Σπεύδε βραδέως κ. Γεραπετρίτη…