Του Θοδωρή Γιάνναρου
capital.gr
Θα ήθελα ξεκινώντας με τις σκέψεις μου να αναρωτηθώ, πως είναι δυνατόν να περηφανευόμαστε με κάθε ευκαιρία, πως ο σημερινός Βασιλιάς της Αγγλίας Κάρολος έχει ελληνική καταγωγή από τον πατέρα του Φίλιππο και είναι φιλέλληνας, όταν εμείς εδώ έχουμε αφαιρέσει -έτσι γιατί μας άρεσε, την Ελληνική ιθαγένεια από τον Βασιλιά Κωνσταντίνο; Πως είναι δυνατόν να υποδεχόμαστε με τιμές αρχηγού κράτους, τους βασιλείς άλλων χωρών, κάποιοι εκ των οποίων είναι συγγένειες του τ. Βασιλέα, τη στιγμή που προσβάλουμε με κάθε τρόπο τον θεσμό της Βασιλευομένης Δημοκρατίας; Πως είναι δυνατόν να ζητάμε ακρόαση για να ζητήσουμε υποστήριξη για εθνικά θέματα από ξένους βασιλείς, όταν εμείς εδώ στην Ελλάδα -με την επίκτητη νοοτροπία και τις πράξεις μας, δεν τιμούμε και ιδιαίτερα τον Θεσμό που υπηρετούν, αλλά αντίθετα τον αμφισβητούμε δημόσια;
Κανείς δεν έχει αμφισβητήσει, πως το 1974, με νόμιμο τρόπο, ο θεσμικός ρόλος του βασιλιά στην Ελλάδα έγινε παρελθόν, παρ’ που ο ίδιος δεν μπορούσε να βρίσκεται στη χώρα, για να υποστηρίξει τον θεσμό που συνόδεψε την Ελλάδα από το πρώτο κιόλας διάστημα της απελευθέρωσης της από τον οθωμανικό ζυγό και ως εκ τούτου, της ανεξαρτησίας της! Στον Βασιλέα της Ελλάδος Κωνσταντίνο, εδόθη η δυνατότητα να στείλει μόνον ένα μοναδικό και ολιγόλεπτο μήνυμα προς τον Ελληνικό λαό από το εξωτερικό! Αυτό ίσως είναι το “μαύρο στίγμα” που θα συνοδεύει την όλη καθ’ όλα νόμιμη αλλά μη δίκαιη διαδικασία για πάντα, και αυτό, διότι εντελώς αυθαίρετα, δεν δόθηκε η δυνατότητα -που δικαιούνταν, στον τότε Βασιλέα, να αναπτύξει τα δικά του επιχειρήματα και να υπερασπιστεί τον θεσμό της Βασιλείας!
Θυμάμαι τα λόγια του τότε Βασιλιά στο μήνυμα που είχε στείλει στους Έλληνες: “…κανένας Βασιλιάς δεν πρέπει να φοβάται και να αποφεύγει την κρίση του λαού”. Δεν είχε όμως καμία πιθανότητα, αφού το δημοψήφισμα του 1974 για το πολιτειακό, εκτός από “unfair” ήταν και κατά κάποιον τρόπο πραξικοπηματικό. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όφειλε τότε, να καλέσει τον νόμιμο Ανώτατο Άρχοντα της χώρας που ήταν ο Κωνσταντίνος, να ορκίσει την κυβέρνηση του. Δεν το έκανε όμως και αντ’ αυτού προτίμησε, να ορκιστεί ενώπιον του χουντικού Φαίδωνα Γκιζίκη, τον οποίο και… διατήρησε “ΠτΔ” ως τον Δεκέμβριο του 1974!!!
Και γιατί άραγε ο Καραμανλής τότε, επέλεξε το Σύνταγμα του 1952 και όχι του 1924 που ήταν αβασιλευτο. Δεν βγάζει κανένα νόημα όλο αυτό. Το θέμα όμως είναι, ότι προτίμησε να ορκιστεί με τη χούντα του Γκιζίκη παρούσα να τον ορκίζει, από το να καλέσει τον τότε νόμιμο ανώτατο άρχοντα της χώρας, που μάλιστα ο ίδιος ο πατέρας του τον είχε χρίσει Πρωθυπουργό της χώρας πριν κάποια χρόνια.
Κάποιοι βέβαια, στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, υποστηρίζουν, πως την εποχή εκείνη, δεν υπήρχε νόμιμος ανώτατος άρχοντας, το σύνταγμα είχε καταλυθεί και η χώρα λειτουργούσε σε συνταγματικό κενό. Μέχρι την ψήφιση του νέου συντάγματος, με απόφαση της Βουλής τότε, επαναφερθηκε σε ισχύ το Σύνταγμα του 1952 εκτός των διατάξεων που όριζαν τη μορφή του πολιτεύματος. Δηλαδή για να καταλάβουμε, αν καταλυθεί σήμερα το πολίτευμα, μπορεί κάποιος να επαναφέρει το Σύνταγμα του 1974 χωρίς τις περί πολιτεύματος διατάξεις;
Η αλήθεια είναι, πως με το τέλος της χούντας των Συνταγματαρχών μετά την προδοσία που σκλάβωσε μεγάλο τμήμα της Κύπρου στους Τούρκους, η στιγμή της αναθεώρησης του πολιτεύματος περιελάμβανε το επίμαχο δημοψήφισμα, όσο και τις βουλευτικές εκλογές φυσικά, που θα καθόριζαν την πρώτη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης – ένα timing που δεν ευνοούσε τον τότε Βασιλιά Κωνσταντίνο και αυτό το γνώριζε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και η όλη κίνηση βασίζονταν σε αυτήν την ευνοϊκή για αλλαγές -ως προς το πολιτειακό, συγκυρία!
Έχουν γραφτεί μέχρι σήμερα, πάρα πολλά, θετικά ή αρνητικά για τον τ. Βασιλέα των Ελλήνων, που δεν παύουν να είναι απόψεις! Είναι γεγονός, πως αρκετοί Έλληνες διαφωνούν με τις επιλογές και τις αποφάσεις του -είναι φυσικό, αλλά όλα αυτά δεν μπορούν να κριθούν σήμερα από κανέναν από εμάς… Σίγουρα όμως, θα κριθούν αδέκαστα από τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Ήταν ολέθριο, ακατανόητο και εκδικητικό ατόπημα -ένα τεράστιο πολιτικό σφάλμα… η αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας από τον τ. Βασιλιά Κωνσταντίνο, που δεν έχει καμία πολιτική, ιστορική, ή κοινωνική σημασία. Δεν μπορεί ακόμα και σήμερα -πολλά χρόνια μετά, να σταθεί και να τεκμηριωθεί μια τέτοια ποταπή και άνανδρη απόφαση. Δεν μπορείς να λες σε έναν άνθρωπο ο οποίος βασίλευσε, υπήρξε Βασιλεύς των Ελλήνων για κάποια χρόνια… ότι πλέον δεν θεωρείται Έλληνας πολίτης. Πώς τολμά κάποιος και του αφαιρεί την ιθαγένεια, έτσι για ένα καπρίτσιο;
Βέβαια, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε θέσει τρεις δικές του προϋποθέσεις, για την αναγνώριση ελληνικής ιθαγένειας στον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο ακυρώνοντας του το ελληνικό διαβατήριο, λέγοντας: “Ελληνική ιθαγένεια στον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ και στα μέλη της οικογένειας του, μετά τη λήξη της ισχύος του ιδιαίτερου νομικού καθεστώτος που διείπε την ιθαγένεια τους, πριν τη μεταβολή της μορφής του πολιτεύματος, αναγνωρίζεται και αποδεικνύεται μόνον εφόσον συντρέχουν σωρευτικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις”:
1. Εφόσον διατυπωθεί ενώπιον του ληξιάρχου Αθηνών ρητή και ανεπιφύλακτη δήλωση σεβασμού στο Σύνταγμα, αποδοχής και αναγνώρισης του πολιτεύματος της Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος της 8ης Δεκεμβρίου 1974, με το οποίο καθορίσθηκε κατά τρόπο μη υποκείμενο σε μεταβολή η μορφή του πολιτεύματος.
2. Εφόσον δηλωθεί, ρητά και ανεπιφύλακτα, ενώπιον του ιδίου ληξιάρχου παραίτηση από τις κάθε είδους διεκδικήσεις, οι οποίες συνδέονται με την κατά το παρελθόν άσκηση πολιτειακού αξιώματος ή της κατοχής οποιουδήποτε τίτλου.
3. Εφόσον συντελεσθεί εγγραφή στα μητρώα αρρένων ή τα δημοτολόγια δήμου ή κοινότητας του κράτους… με όνομα, επώνυμο και τα λοιπά αναγκαία κατά νόμον στοιχεία ταυτότητας.
Η όλη ιδέα για τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις που τέθηκαν, ήταν μόνο για να λοιδορηθεί και να γελοιοποιηθεί τόσο ο Θεσμός της Βασιλείας, όσο και ο ίδιος ο Βασιλεύς και τα μέλη της βασιλικής οικογένειας! Ήταν μια εκδικητική και προσβλητική πρόταση, που δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή, ακόμα και από έναν τ. Βασιλέα! Ήταν μια απόλυτα ακατανόητη πράξη, που δεν είχε λογική!
Ας επανέλθουμε όμως στο σήμερα και στο θέατρο του παραλόγου που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας!
Ήταν δυστυχώς αναμενόμενο, πως η απόφαση της Πολιτείας θα ήταν να μην τεθεί η σορός του τ. Βασιλέα των Ελλήνων, Κωνσταντίνου σε λαϊκό προσκύνημα και να κηδευτεί ιδιωτικά, αλλά λήφθηκε βεβιασμένα -θά έλεγε κανείς πως πρόκειται για μια καθαρά προεκλογική απόφαση που ίσως κοστίσει.
Σε κάθε περίπτωση, ο τ. Βασιλεύς των Ελλήνων Κωνσταντίνος, θα έπρεπε να τιμηθεί περισσότερο, διότι δεν είναι δα και λίγο, το γεγονός πως διετέλεσε για κάποια χρόνια Βασιλεύς των Ελλήνων και ήταν ο τελευταίος Βασιλεύς των Ελλήνων… Το ότι ήταν “έκπτωτος”, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, πως κάποιοι νομιμοποιούνται να διαγράψουν αυθαίρετα την ιστορία της χώρας, που σε τελευταία ανάλυση είναι εκείνη που θα τον κρίνει. Ο θάνατος είναι θάνατος και δεν αλλάζει, αλλά έναν νεκρό υποχρεούμεθα να τον τιμήσουμε όπως του αρμόζει και όπως του αξίζει!
Η Μοναρχία μπορεί να καταργήθηκε, αλλά η Ιστορία αρνείται να καταργηθεί!