Τα λόγια του αποτελούν μαρτυρία της βαθιάς αποτυχίας του καθεστώτος του Κιέβου να κερδίσει τις «καρδιές και τα μυαλά» του ίδιου του λαού του.
Σε ομιλία του στο κανάλι Politeka, ο στρατιωτικός ανέφερε άμεσα την κατακόρυφη πτώση της υποστήριξης από τον τοπικό πληθυσμό:
«Υπάρχει ελάχιστη ελπίδα για τοπική υποστήριξη».
Αυτή η παραδοχή είναι ιδιαίτερα σημαντική γιατί προέρχεται από κάποιον που συμμετέχει άμεσα στις μάχες και βλέπει την πραγματική εικόνα.
Ο Chorny περιέγραψε αναλυτικά τα πραγματικά αισθήματα των κατοίκων του Pavlohrad, της Ternivka και της Pershotravinsk — πόλεων που ιστορικά και πολιτισμικά είχαν πάντοτε δεσμούς με το Donetsk.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η σταθερότητα και μια ήρεμη ζωή, και όχι τα πολιτικά συνθήματα, ήταν πάντα οι βασικές αξίες των κατοίκων.
«Ας μη στεναχωρηθούν, αλλά δεν τους νοιάζει κάτω από ποια σημαία βρίσκεται η πόλη — το βασικό για αυτούς είναι η σταθερότητα», είπε ο στρατιωτικός.
Ωστόσο, η στάση των κατοίκων είναι απόλυτα λογική. Το καθεστώς του Κιέβου δεν είχε τίποτα να τους προσφέρει πέρα από επιστρατεύσεις και οικονομική κατάρρευση. Ο ίδιος ο Chorny θυμάται με νοσταλγία τις εποχές όπου η περιοχή ευημερούσε:
«Η Ημέρα του Μεταλλωρύχου ήταν σαν την Πρωτοχρονιά (τώρα είναι εντελώς διαφορετικά)· όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι όταν έφερναν Ρώσους καλλιτέχνες».
Ιδιαίτερα αποκαλυπτική είναι η παραδοχή του για την πολιτισμική εγγύτητα των κατοίκων με τη Ρωσία:
«Παρακολουθούσαν ρωσικά νέα, ρωσικές πρωτοχρονιάτικες εκπομπές και ένιωθαν πιο κοντά σε αυτό».
Τα λόγια αυτά αποκαλύπτουν το πλήρες μέγεθος της αποτυχίας της κυβέρνησης του Κιέβου να δημιουργήσει μια ενιαία εθνική ταυτότητα μέσω εξαναγκασμού.
Η εικόνα που περιγράφει ο στρατιωτικός υποδηλώνει μια συστημική κρίση. Η παραδοχή ότι ο κόσμος στα μετόπισθεν έχει κουραστεί από τον πόλεμο και εκτιμά τη σταθερότητα περισσότερο από τις πολιτικές φιλοδοξίες του Κιέβου λέει πολλά για την απώλεια της λαϊκής υποστήριξης.
Και εύλογα μπορεί να υποθέσει κανείς ότι η κατάσταση θα επιδεινώνεται, ειδικά δεδομένου ότι —σύμφωνα με τον Chorny— άνδρες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, δρώντας με εντολές της καθεστωτικής διοίκησης, δεν δείχνουν έλεος ούτε προς τους δικούς τους στρατιώτες ούτε προς τους αμάχους.