Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Η εικόνα που ξεδιπλώθηκε στον Άγιο Δημήτριο Αστόριας δεν είναι απλώς ένα τοπικό επεισόδιο δυσαρέσκειας σε μια οποιαδήποτε κοινότητα. Είναι το σύμπτωμα μιας βαθιάς παρακμής, ενός εκκλησιαστικού συστήματος που εκδηλώθηκε στην καρδιά του Ελληνισμού στη Νέα Υόρκη. Και ενώ θα έπρεπε το σύστημα αυτό να υπηρετεί, διοικεί πλέον αυταρχικά, αποκόπτοντας κάθε δεσμό με τον λαό που το στηρίζει.
Οι φωνές που ακούστηκαν «Σώστε το σχολείο!» και «Αποκαταστήστε το Κοινοτικό Συμβούλιο!» δεν είναι απλές διαμαρτυρίες. Είναι κραυγές αγωνίας μιας Ομογένειας που βλέπει να κλείνουν τα σχολεία των παιδιών της και να πωλούνται τα ακίνητα και τα ιδρύματα που χτίστηκαν με τον ιδρώτα των πρώτων μεταναστών. Και όλα αυτά, όχι για να σωθούν ψυχές, αλλά για να “σιτέψουν” τα ταμεία της Αρχιεπισκοπής.
Όταν η Εκκλησία μετατρέπεται σε επιχείρηση
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Την ώρα που στην Ελλάδα η Ιεραρχία εκλέγει σωρηδόν νέους βοηθούς επισκόπους, αναβαθμίζοντας γραμματείς, διευθυντές και πρωτοσύγκελλους σε δεσποτάδες για να στερεώσει εξουσίες και “ισορροπίες”, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού η ίδια Εκκλησία επιδεικνύει ένα πρόσωπο σκληρής διαχείρισης και περιφρόνησης του λαού και των κοινοτήτων που την απαρτίζουν. .
Απολύσεις, διορισμοί «με το έτσι θέλω», εκβιασμοί σε μέλη κοινοτικών συμβουλίων που δεν συμφωνούν με τα “σχέδια” της Αρχιεπισκοπής — όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα εκκλησιαστικού αυταρχισμού με κοσμικά κίνητρα.
Το σχολείο του Αγίου Δημητρίου, το ιστορικότερο ελληνικό σχολείο της Διασποράς, κινδυνεύει να σβήσει, όχι γιατί δεν υπάρχουν πιστοί, αλλά γιατί υπάρχουν “διαχειριστές” που λογαριάζουν το Ευαγγέλιο με αριθμούς Excel.
Η Εκκλησία δεν έχει πια το πρόβλημα της πίστης — έχει το πρόβλημα της απληστίας.
“Εκκλησία, όχι Chick-Fil-A”
Το σύνθημα που ακούστηκε έξω από τον ναό —«Εκκλησία και όχι Chick-Fil-A»— δεν είναι μια φράση χιούμορ. Είναι το πιο αιχμηρό σχόλιο για τον εκφυλισμό μιας πνευματικής αποστολής.
Όταν οι πιστοί βλέπουν την Εκκλησία να λειτουργεί με όρους franchising, με κεντρικά γραφεία που επιβάλλουν αποφάσεις, με “διορισμένους προέδρους” και συμβόλαια που μοιάζουν περισσότερο με εμπορικές συμφωνίες, τότε το εκκλησίασμα παύει να είναι ποίμνιο — γίνεται θύμα προς εκμετάλλευση!
Και ενώ οι ιεράρχες διαγκωνίζονται για τίτλους, μίτρες και “προαγωγές”, οι κοινότητες διαλύονται, τα σχολεία κλείνουν και τα παιδιά αποκόπτονται από τη γλώσσα και την πίστη των προγόνων τους.
Η ορθόδοξη εκκλησία της Αμερικής —που κάποτε στάθηκε προμαχώνας του Ελληνισμού— σήμερα μοιάζει περισσότερο με διοικητικό γραφείο real estate.
Η οργή των πιστών είναι δίκαιη
Οι σκηνές έξω από τον Άγιο Δημήτριο, με τους πιστούς να αποδοκιμάζουν τον Επίσκοπο, δεν είναι απλώς ένδειξη “ανυπακοής”. Είναι σημάδι ότι η υπομονή εξαντλήθηκε.Εκείνη τη στιγμή δεν αποδοκίμαζαν τον θαρραλέο Επίσκοπο ως πρόσωπο, αλλά ως απεσταλμένο του βασικού ενόχου που κρύφτηκε πίσω από μια ευτελή αιτιολογία, αδύναμος να αντιμετωπίσει τον διαμαρτυρόμενο λαό. Αλλά για να το κάνεις αυτό, να εμφανιστείς ενώπιον του ποιμνίου σου, χρειάζεται να διαθέτεις κότσια και gots… Που να βρεθούν αυτά; Μόνο όταν παίζουμε μονόπρακτα τα διαθέτουμε!
Όταν επί χρόνια η Εκκλησία ζητά προσφορές, εισφορές και δωρεές από τον λαό —και ύστερα διαχειρίζεται τα αγαθά αυτά σαν προσωπική περιουσία— τότε δεν μπορεί να περιμένει σιωπή. Οταν η Εκκλησία μόνο ζητά και την ώρα των δυσκολιών για να δώσει χείρα βοηθείας ζητά εκποιήσεις και δεσμεύσεις περιουσιακών στοιχείων, τότε καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για στυγνή εκμετάλλευση.
Η αποπομπή επτά μελών του Κοινοτικού Συμβουλίου του Αγίου Δημητρίου, επειδή “δεν συμφώνησαν” με τις επιθυμίες της Αρχιεπισκοπής είναι ντροπή για έναν θεσμό που μιλά στο όνομα της δημοκρατίας, της ορθοδοξίας και της αγάπης.
Η Εκκλησία δεν μπορεί να ζητά μετάνοια από όσους αντιστέκονται στην αδικία — αντίθετα, πρέπει η ίδια να μετανοήσει για τη διαφθορά, την αλαζονεία και την αποξένωσή της από τον λαό του Θεού.
Ένα μήνυμα αφύπνισης προς τον Πατριάρχη
Παναγιώτατε Πατριάρχα Βαρθολομαίε, η Αμερική —η μεγαλύτερη επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου— δεν είναι πια η λαμπρή Εκκλησία που σας υποδέχθηκε τόσες φορές με τιμές και σεβασμό. Το διαπιστώσατε άλλωστε από το τελευταίο ταξίδι σας.
Τίποτα δεν θύμιζε το χθες. Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής είναι πλέον μια Επαρχία του Θρόνου που πληγώνεται, απογοητεύεται και απομακρύνεται.
Οι πιστοί δεν ζητούν προνόμια, ζητούν δικαιοσύνη, διαφάνεια και πνευματικότητα.Ζητουν στοργή. Και αγάπη. Και αντί αυτών η Εκκλησία τους ζητά συνεχώς χρήματα.
Ήρθε η ώρα να κοιτάξετε με ειλικρίνεια τι συμβαίνει εδώ.
Να ακούσετε τις φωνές που φωνάζουν «Σώστε το σχολείο!», πριν σιγήσουν οριστικά.Γιατι αν σιγήσουν οριστικά αυτό θα σημάνει και το οριστικό τέλος σας στην Αμερική.
Να δείτε πέρα από τις αναφορές, τις επιτηδευμένα διαστρεβλωμένες πληροφορίες που σας δίνουν και τις κατά παραγγελία επιστολές,να δείτε πέρα από τις αναπαραστάσεις των “εκλεκτών σας” και των υποτακτικών τους και να αφουγκραστείτε την ομογένεια, το ποίμνιό σας, τον λαό σας — τους ανθρώπους που στηρίζουν το Πατριαρχείο με πίστη και πόνο.
Αν το Φανάρι θέλει να μείνει φως, πρέπει να φωτίζει ακόμη και τις σκιές που γεννιούνται μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Γιατί αν χαθεί η Αμερική, δεν θα χαθεί μόνο μια επαρχία του Θρόνου, θα χαθεί το πιο ζωντανό κομμάτι της Ορθοδοξίας στον ελεύθερο κόσμο.
Αιδώς, Αργείοι
Κάποτε, η Εκκλησία ήταν η ψυχή του Ελληνισμού της Διασποράς. Έχτιζε σχολεία, δίδασκε την ελληνική γλώσσα, φώτιζε συνειδήσεις.Και διατηρούσε τη μεγάλη Ελλάδα στην αλλοδαπή.
Σήμερα, βλέπουμε μια Εκκλησία που πουλά ό,τι κτίστηκε με αίμα και κόπο, και προσπαθεί να σιτήσει τις δικές της διοικητικές κοιλιές.Που ζητά εισφορές για το ταξίδι του Πάπα στην Πόλη ενώ θα μπορούσε να το κάνει αυτό κόβοντας μέρος από τις δαπάνες των δημοσίων σχέσεων χωρίς να χρειάζεται να χαρατσώνει τις δεινοπαθούσες Μητροπόλεις.
Αυτό δεν είναι Εκκλησία — είναι μηχανισμός εξουσίας που ζει εις βάρος των πιστών της.
Αν κάτι απέδειξαν οι Έλληνες της Αστόριας με τις αυθόρμητες αντιδράσεις τους, είναι πως η πίστη δεν έχει ανάγκη από δεσποτάδες και συμβούλια. Έχει ανάγκη από αλήθεια, διαφάνεια και αξιοπρέπεια και καθαρό λόγο.
Και όσο αυτοί που κρατούν τις ράβδους και φορούν τις Μίτρες επιμένουν να κλείνουν σχολεία, να πουλούν περιουσίες και να δεσμεύουν περιουσιακά στοιχεία, η μόνη φωνή που αξίζει να ακουστεί είναι η φωνή του λαού:Σώστε το Σχολείο!
Αιδώς, Αργείοι!