Ἀπαντήσεις στὸ ἀντίχριστο καὶ ἀνθελληνικὸ παραλήρημα τοῦ Δ.Δημητριάδη σὲ συνέντευξη στὸ Πρῶτο Θέμα (Μέρος Α’)

Ὡς συνέντευξη… περιωπῆς παρουσιάστηκε ἀπὸ τὸ «Πρῶτο Θέμα» τὸ ἀντιχριστιανικὸ καὶ ἀνθελληνικὸ παραλήρημα τοῦ 80χρονου συγγραφέα, Δημήτρη Δημητριάδη. Μιὰ κατάθεση ἀλλοπρόσαλλων ἀπόψεων καὶ θλιβερῶν ἐπιχειρημάτων ποὺ ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἐν πολλοῖς οἱ σημερινοὶ (ἀποκαλούμενοι) ἄνθρωποι τοῦ «πνεύματος», μοιάζουν περισσότερο μὲ μανιώδεις χρῆστες… οἰνο-πνεύματος. 

Ποιός εἶναι ὁ Δημήτρης Δημητριάδης; Εἶναι συγγραφέας (γνωστὸς γιὰ τὸ πεζογράφημα «Πεθαίνω σὰν χώρα»), δραματουργὸς καὶ μεταφραστὴς ἔργων, γνωστὸς… γιὰ τὸ ἀπύθμενο μῖσος του γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία. Ἐκφράζοντας ἀνοιχτὰ τὰ φιλομητσοτακικά του αἰσθήματα, τὴν περίοδο τῆς πανδημίας χαρακτήρισε τὴν Ἐκκλησία «καρκινοπαθῆ περιοχὴ» ποὺ τὴν «ἐκμηδένισε» ὁ κορωνοϊός, ἐπειδὴ «δὲν μπόρεσε νὰ σώσει οὔτε ἕναν πληγέντα ἀπὸ τὸν ἰό». «Ὁ ἰὸς ἐκμηδένισε τὸν ΣΥΡΙΖΑ καὶ τὴν Ἐκκλησία», εἶχε πεῖ σὲ συνέντευξή του ἀπὸ ἐκείνη τὴν περίοδο. Καταλάβατε περὶ τίνος στρατευμένου «φρούτου» πρόκειται. Καὶ ποῦ νὰ δεῖτε παρακάτω.

Κανονικὰ δὲν θὰ εἶχε κἂν ἀξία νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τόσες συμπυκνωμένες παπαρολογίες κατὰ τοῦ ἑλληνοχριστιανισμοῦ, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ συνέντευξη παρουσιάστηκε στὸ εἰδησεογραφικὸ site μὲ τὴν ὑψηλότερη ἐπισκεψιμότητα στὴν Ἑλλάδα (καὶ μάλιστα προκάλεσε πολλὲς συζητήσεις στὰ σχόλια), θὰ ἦταν ὠφέλιμο νὰ διαλύσουμε αὐτὸ τὸ νέφος βλακείας καὶ ψεμάτων ποὺ ἀμόλησε ὁ παραληρηματικὸς συγγραφέας.

Ἡ συνέντευξή του στὸ «Πρῶτο Θέμα» δείχνει ἐξ ἀρχῆς τὶς κομπλεξικὲς προθέσεις της. Τὸ ἀπόλυτο ζητούμενο τοῦ Δημητριάδη εἶναι νὰ πετάξει στὴν Ὀρθοδοξία ὅσες περισσότερες ἀκαθαρσίες μπορεῖ, ἀπὸ τὸ περίσσευμα παραγωγῆς τοῦ ἐγκεφάλου του. Μὲ ψέματα καὶ προπαγάνδα καφενείου. Μὲ γελοία ἅλματα λογικῆς καὶ ἀνικανότητα κριτικῆς σκέψης. Μὲ φληναφήματα καὶ ἀερολογίες τοῦ ποδαριοῦ. Διακατέχεται ἀπὸ ἕναν ἀθεϊστικὸ φονταμενταλισμό, συγκεκαλυμμένο μὲ λίγη ψευτο – διαννοουμενίστικη μπογιὰ ποὺ μὲ τὶς πρῶτες ἀράδες τῆς συνέντευξης σβήνει, καὶ ἀποκαλύπτει τὴν παχιὰ σκουριὰ ποὺ ὑπάρχει ἀπὸ κάτω.

Τὰ ἐπιχειρήματά του εἶναι ρηχὰ μέχρι ἀηδίας καὶ πολλὲς φορὲς βασίζονται σὲ φρικτὰ ψέματα, εἴτε ἠθελημένα – εἴτε ἀπὸ ἄγνοια. Ἕνας ψευδοφιλόσοφος σὲ πλήρη σύγχυση ἰδεῶν, ὁ ὁποῖος πουλάει «ἐλευθερία» καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ βαλτώνει στὰ βουρκόνερα τοῦ ὀπαδισμοῦ καὶ τοῦ τυφλοῦ δογματισμοῦ.

Ὁ ἀπώτερος στόχος – ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω – εἶναι νὰ σβήσει ἀπὸ τὸν χάρτη τῆς κοινωνίας ἡ Ὀρθοδοξία, γιατί δυσκολεύει ἄτομα σὰν τὸν Δημητριάδη νὰ ἀποκτηνωθοῦν καὶ νὰ ἀπολαύσουν τοὺς ζωώδεις καρποὺς τοῦ πανσεξουαλισμοῦ. Ἡ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας «ἐνοχλεῖ» τὴν τάση τῶν ὑλιστῶν νὰ ζήσουν τὴ ζωή τους σὰν τετράποδα ποὺ χρησιμοποιοῦν τὸ αὐτεξούσιο μόνο γιὰ τὴν τέρψη τῆς σάρκας, καὶ ἀφοῦ θεωροῦν ὅτι ἡ ζωὴ ἐκμηδενίζεται κάτω ἀπὸ τὸ μάρμαρο τοῦ τάφου, διεκδικοῦν τὸ δικαίωμα νὰ δαιμονοποιηθοῦν ἐλεύθερα σὲ τούτη τὴ ζωή, τὴ μοναδικὴ ζωὴ ποὺ πιστεύουν.

Μὲ λίγα λόγια, τὸ διακύβευμα ἀτόμων σὰν τὸν Δημητριάδη εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική, ἀπόλυτη, καθολικὴ ἀπελευθέρωση τοῦ σὲξ (γιὰ νὰ εὐχαριστηθοῦν ὡς ἀσύδοτα κτήνη μερικὲς δεκαετίες ζωῆς), μὲ κάθε πιθανὴ ἀνωμαλία καὶ σπάζοντας κάθε κοινωνικὸ καὶ ἠθικὸ φραγμό. Ὅπως πολλοὶ μπουρδολόγοι τῆς συνομοταξίας του Δημητριάδη (βλέπε Τατσόπουλο, Ἀλικάκο κ.α.), ὁ συγγραφέας ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα ἀπὸ Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ δὲν ἔχει ἰδέα τί διδάσκει ἐκεῖνο ποὺ μὲ τόση λύσσα πολεμᾶ. Τοῦ φτάνει μόνο νὰ τὸ πολεμᾶ. Κλασσικὴ συμπεριφορὰ ἄθεου ταλιμπὰν δηλαδή.

Πᾶμε νὰ δοῦμε ὅμως κάμποσα ἐπιχειρήματα ἀπὸ τὸ ἐκτενὲς παραλήρημα τοῦ Δημήτρη Δημητριάδη. Θὰ παραθέτουμε σὲ τίτλους τὶς ἀσυναρτησίες του καὶ θὰ ἀπαντοῦμε κατάλληλα κάτω ἀπὸ κάθε την κάθε ὑστερικὴ κουταμάρα:

Λάθος. Στὴν ἀρχαιοελληνικὴ φιλοσοφία ὑπῆρχε ἤδη σπερματικὸς λόγος περὶ μονοθεϊσμοῦ. Ἦταν μιὰ μερικὴ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ σὲ ἀγαθὲς ψυχὲς ποὺ ἐξερευνοῦσαν φιλοσοφικὰ τὴν ὀντολογία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ψηλάφιζαν τὴν πνευματικὴ ἀλήθεια. Ἔσπασαν τὴν κατεστημένη ἀντίληψη τοῦ πολυθεϊσμοῦ (ποὺ κυρίως ὑιοθετούταν ἀπὸ τὶς μᾶζες), προχώρησαν πέρα ἀπὸ τὰ ἀνθρωποπαθῆ μοντέλα θεοτήτων, τὶς δεισιδαιμονίες, τὶς μαντεῖες καὶ τὸν σκοταδισμὸ τῆς εἰδωλολατρίας, καὶ ἄρχισαν ἀκροθιγῶς νὰ σκιαγραφοῦν ἕναν Θεὸ πάνω ἀπὸ τοὺς «θεούς», ἕναν Θεό – δημιουργό, αἰώνιο, παντοδύναμο καὶ προστάτη τῶν ἀδυνάτων.

Τέτοιοι φιλόσοφοι ποὺ ἔφτασαν στὶς ὄχθες τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ δροσίστηκαν μερικῶς ἀπὸ τὰ σωτήρια νάματα του (μέχρι ποὺ ἦρθε στὸν κόσμο τὸ ἴδιο τὸ Ὕδωρ τὸ Ζῶν, ὁ Χριστός), ἦταν ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Πλάτωνας, ὁ Ἡράκλειτος, ὁ Σωκράτης, ὁ Αἰσχύλος, ὁ Θεόφραστος, ὁ Πρωταγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς, ὁ Σοφοκλῆς καὶ ἀρκετοὶ ἄλλοι. Ἐὰν κανεὶς ἀναζητήσει πληροφορίες ἀπὸ συγγράμματα Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας περὶ «σπερματικοῦ λόγου» στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα, θὰ ἐκπλαγεῖ ἀπὸ τὸ πόσο κοντὰ εἶχαν φτάσει οἱ πρόγονοί μας στὴν ἀποκάλυψη τῆς Εὐαγγελικῆς ἀλήθειας.

Παράλληλα οἱ ἑλληνιστὲς ἰουδαιοχριστιανοὶ ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ ἔσπασαν τὰ στεγανὰ τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου (μὲ κορυφαῖο τὸν Ἀπόστολο Παῦλο) καὶ μπόλιασαν τὴν ἀρχαιοελληνικὴ φιλοσοφία τοῦ λογικοῦ, μὲ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ ὑπέρλογου, ὑπερπληρώνοντας ὅλα τὰ ὑπαρξιακὰ κενὰ καὶ ὅλα τὰ ἀδιέξοδα τῆς φιλοσοφικῆς σκέψης. Ὁ Χριστιανισμὸς ἀπελευθέρωσε τὸν ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τὸν ὁδήγησε πέρα ἀπὸ τὰ πεπερασμένα ὅρια τῆς ὕλης καὶ τῶν νοητικῶν περιορισμῶν. Ὁ δὲ Ἑλληνισμὸς ἀπελευθέρωσε τὸν Χριστιανισμὸ ἀπὸ τὰ πολιτισμικὰ ὅρια τοῦ καὶ ἔγινε ὄχημα γιὰ νὰ διαδοθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Τὸ κοσμοπολίτικο ἑλληνικὸ πνεῦμα καὶ οἱ ἐκλεκτοὶ καρποὶ τῆς νόησης τοῦ (διότι ὑπῆρχαν καὶ σάπιοι) συγκεράστηκαν μὲ τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα καὶ τὸ ἔκαναν παγκόσμιο, ἀπελευθερώνοντας τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸν σεχταρισμὸ τοῦ ἰουδαϊκοῦ Ἰσραήλ.

Φρικτὸ λάθος. Ὁ Δημητριάδης πέφτει στὴν αἵρεση τοῦ Παυλικιανισμοῦ, ἡ ὁποία ἔχει ρίζες στὸν γνωστικισμό. Ἱδρυτὴς ἢ καλύτερα ἐδραιωτὴς τοῦ Χριστιανισμοῦ στὸν κόσμο, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος ἐνσαρκώθηκε, ἐκεῖνος κήρυξε, ἐκεῖνος θαυματούργησε, ἐκεῖνος ἔπαθε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἐκεῖνος σταυρώθηκε, ἐκεῖνος ἀναστήθηκε. Τίποτα δὲν θὰ εἶχε κάνει ὁ Παῦλος, ἂν δὲν εἶχε προηγηθεῖ ἡ κοσμοσωτήρια δράση τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἄλλωστε Ἐκεῖνος μετέστρεψε τὸν φανατικὸ διώκτη Σαῦλο καὶ τὸν ἔκανε παγκόσμιο φάρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Παῦλο.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δηλώνει «δοῦλος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπόστολος κατόπιν κλήσεως, ξεχωρισμένος καὶ προορισμένος γιὰ τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ» (Πρὸς Ρωμαίους 1:1). Ὁ Παῦλος ἔγραψε ἐπίσης: «Χριστός Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτὸς εἰμι ἐγὼ» (Α ́ Τίμ. 1:15).

Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι… ἑταιρεία γιὰ νά… ἱδρυθεῖ. Εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως αὐτὴ βιώνεται μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἐδῶ ὅλοι οἱ ἱστορικοὶ ἁπλὰ σκίζουν τὰ πτυχία τους καὶ ἀναζητοῦν ἀντικαταθλιπτικὰ γιὰ νὰ ἀντέξουν τὴν ἀνιστόρητη μπαρούφα τοῦ Δημητριάδη. Ὁ συγγραφέας μὲ μιὰ πρόταση σβήνει μονοκονδυλιὰ τὸ Βυζάντιο ὡς ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ πετάει στὰ σκουπίδια μιὰ χιλιετῆ κληρονομιὰ ἐπειδὴ χαλάει τὴ «σούπα» τοῦ γραικυλισμοῦ του.

Πρόκειται γιὰ τὸν γνωστὸ ἐθνοφοβικὸ μῦθο ποὺ διαχρονικὰ διακινοῦσαν οἱ ἀποικιοκρατικὲς δυνάμεις γιὰ νὰ διαγράψουν τὴν ἐθνικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ τοὺς κρατοῦν ὑποδουλωμένους ὡς λαϊκὴ μᾶζα χωρὶς ταυτότητα, χωρὶς ἱστορία, χωρὶς συνεκτικὲς ἀξίες καὶ ἄρα χωρὶς διεκδικήσεις γιὰ ἱστορικὴ δικαίωση.

Ἐννοεῖται ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ ἐθνοτικὴ ταυτότητα ὄχι ἁπλὰ ὑφίσταται στὸ Βυζάντιο, ἀλλὰ «πλημμυρίζει» τοὺς ἁρμοὺς τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, σὲ ζητήματα γλώσσας, πολιτισμοῦ, τέχνης, ἐθίμων, παραδόσεων, γραμματείας, διοίκησης, δικαίου (σταδιακά), δημοσιονομικῆς ὀργάνωσης, γεωπολιτικῆς ἐπιρροῆς καὶ γενεαλογικῶν δέντρων πολλῶν αὐτοκρατόρων.

Δυστυχῶς γιὰ τοὺς τύπους σὰν τὸν Δημητριάδη, δὲν ὑπάρχουν σοβαρὰ ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ διαχωρίσουν τὸν Ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὸ Βυζάντιο οὔτε στὴν πιὸ τρελὴ ἀνθελληνικὴ φαντασίωση. Μόνο ἕνας ἐντελῶς ἀνιστόρητος σφουγγοκωλάριος τῆς Ἑσπερίας θὰ μποροῦσε νὰ στηρίξει ὅτι ὁ Ἑλληνισμὸς ἦταν κάτι σάν… διακόπτης, πού… ἄναβε καί… ἔσβηνε μέσα σὲ 2.000 χρόνια.

Ἀπαντήσαμε παραπάνω σὲ αὐτὴν τὴν ἠλιθιότητα. Ἡ γλῶσσα εἶναι φορέας πολιτισμοῦ καὶ ὁ πολιτισμὸς εἶναι σύνολο ἀπὸ ἐπὶ μέρους στοιχεῖα μιᾶς συλλογικῆς ἱστορικῆς ταυτότητας ποὺ πάντα διαιωνίζεται καὶ ἐξελίσσεται προκειμένου νὰ ἐπιβιώνει. Εἶναι κοινωνιολογικὰ ἀδύνατον νὰ ἐπιβιώσει μόνο ἡ γλῶσσα καὶ νὰ μὴν ἐπιβιώσουν (μέσῳ τῆς διατήρησης ἢ τῆς μεταστοιχείωσης τους) καὶ τὰ ὑπόλοιπα στοιχεῖα μιᾶς ἐθνικῆς ταυτότητας, ἐφόσον δὲν μιλᾶμε γιὰ καθολικὴ γενοκτονία ἑνὸς λαοῦ.

Ἐδῶ νὰ καταθέσουμε καὶ μιὰ παρατήρηση ποὺ μαρτυρὰ τὴ διεστραμμένη προκατάληψη ποὺ ἔχουν οἱ τύποι σὰν τὸν Δημητριάδη γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ καὶ τὴν ὀρθοδοξία: Γιατί ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοὶ ποὺ κάποια στιγμὴ στὴν πορεία τοῦ χρόνου στράφηκαν σὲ ἄλλη θρησκεία, παραμένουν ἐθνοτικὰ ἀμετάβλητοι στὴν ἀντίληψη τοῦ κάθε «Δημητριάδη»; Γιατί ὁ Ἰταλὸς ποὺ ἀπὸ πολυθεϊστὴς ἔγινε ρωμαιοκαθολικός, παραμένει Ἰταλός; Γιατί ὁ Βρετανὸς ποὺ ἀπὸ τὴν Κέλτικη θρησκεία, στράφηκε στὸν προτεσταντισμὸ παραμένει σήμερα Βρετανός; Γιατί ὁ Γερμανὸς ποὺ πίστευε στὸν Παγανισμὸ καὶ στράφηκε στὸν καθολικισμὸ καὶ τὸν λουθηρανισμό, παραμένει σήμερα Γερμανός; 

Ἐκείνους τους πολιτισμοὺς γιατί δὲν τοὺς «κατάπιε» ὁ «κακὸς» χριστιανισμός; Γιατί δὲν κόπηκε ἡ ἱστορική τους συνέχεια; Γιατί μόνο ὁ Ἕλληνας «χάθηκε» ἀπὸ τὰ ἴχνη τῆς ἱστορίας, ὅταν ἀπαρνήθηκε τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία καὶ στράφηκε στὴν Ὀρθοδοξία; Βλέπετε λοιπὸν πόσο χαζὸ ἐπιχείρημα εἶναι αὐτό. Πόσο ἀνύπαρκτη ὑπόσταση ἔχει. Μόνο οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ σβηστοῦν ἀπὸ τὸν χάρτη, ἀκριβῶς διότι τὸ μῖσος στρέφεται ΜΟΝΟ ἐναντίον τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἐδῶ περνᾶμε σὲ παγκόσμιο ρεκὸρ βλακείας. Οἱ θεολόγοι (ἀλλὰ καὶ οἱ ἁπλοῖ χριστιανοὶ) δὲν ξέρουν ἂν θὰ πρέπει νὰ γελάσουν ἢ νὰ κλάψουν. Ὁ Δημητριάδης ἐκτελεῖ ἐν ψυχρῷ ἕνα ἀριστουργηματικὸ ἐδάφιο τοῦ Παύλου καὶ τοῦ προσδίδει τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο νόημα ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ὑποστηρίζει ὁ Ἀπόστολος!

Ὁ Παῦλος στοῦ ὁποίου τὶς ἐπιστολὲς ἡ ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ λάμπει παντοῦ σὰν τὸν ἥλιο, ἔχει κεφαλαιώδη θέση στὸν λόγο του καὶ διατρανώνεται συνεχῶς, ἐμφανίζεται ἀπὸ τὸν Δημητριάδη σὰν ἀρνητὴς τῆς Ἀνάστασης! Μιλᾶμε γιὰ ἑωσφορικὴ διαστροφή.

Συγκεκριμένα στὴν ἐπιστολή του πρὸς Κορινθίους γράφει ὁ Ἀπόστολος: «Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κόρ. 15:14).

Δηλαδή: «Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει ἀναστηθεῖ, τότε μάταιο εἶναι τὸ κήρυγμά μας, μάταια δὲ καὶ ἡ πίστη σας». Ὁ Παῦλος μεταχειρίζεται αὐτὸ τὸν ἀφυπνιστικὸ λόγο, ΑΚΡΙΒΩΣ γιὰ νὰ δείξει τὴ ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ σημασία τοῦ ἀδιαμφισβήτητου ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ τῆς Ἀνάστασης. Γιὰ νὰ πεῖ δηλαδὴ ὅτι ἂν φύγει ἀπὸ τὴ μέση ἡ σωτηριολογικὴ οὐσία τῆς Ἀνάστασης, τότε καταρρέει ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τῆς πίστης. Δηλαδὴ μὲ λίγα λόγια ὁ Παῦλος δὲν λέει ὅτι… δὲν ὑπάρχει Ἀνάσταση, ἀλλὰ λέει ὅτι οἱ χριστιανοὶ θὰ ἦταν οἱ πιὸ ἀξιολύπητοι τῶν ἀνθρώπων («ἐλεεινότεροι πάντων τῶν ἀνθρώπων», γράφει συγκεκριμένα) ΕΑΝ ὁ Χριστὸς ΔΕΝ ΕΙΧΕ ἀναστηθεῖ. 

Τὴν ἀπολυτότητα ὅτι ὁ Χριστὸς ΕΧΕΙ ΟΝΤΩΣ ἀναστηθεῖ, τὴν καταθέτει ἀμέσως παρακάτω ὁ Ἀπόστολος στὴν Ἐπιστολή του: «Νυνὶ δὲ Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο», γράφει. Δηλαδή: «ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν, ἔκανε ἀρχὴ γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ ἀνάσταση ὅλων τῶν κεκοιμημένων». Τέλος συζήτησης.

Ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑποστήριζε ὁ Παῦλος ὅτι δὲν ὑπάρχει Ἀνάσταση καὶ νὰ ἀναιροῦσε τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό (!), μαζὶ μὲ ὅλες τὶς Ἐπιστολές του, τοὺς διωγμοὺς καὶ τὰ βασανιστήρια ποὺ ὑπέστη, τοὺς ἀγῶνες ποὺ ἔδωσε, τοὺς κόπους, τοὺς μόχθους, τὰ ναυάγια, τὶς φυλακίσεις, τὶς ἄοκνες Περιοδεῖες ποὺ ἔκανε, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ πεῖ κάποια στιγμὴ (ποὺ φαντάστηκε ὁ Δημητριάδης) ὅτι δέν… ὑπάρχει Ἀνάσταση!

Πόσο ΑΣΧΕΤΟΣ πρέπει νὰ εἶσαι ἀπὸ τὰ βασικὰ τοῦ χριστιανισμοῦ γιὰ νὰ ὑποστηρίξεις μιὰ τέτοια οὐρανομήκη βλακεία; Ἀλλὰ σοῦ λέει ὁ Δημητριάδης, ἂς πετάξω κι αὐτὸ τὸ «τοῦβλο» καὶ ὅλο καὶ σὲ κάποιο κεφάλι μπορεῖ νὰ προσγειωθεῖ.

Ἄλλη ἀνοησία ἐδῶ. Πουθενὰ στὸ Εὐαγγέλιο ἢ τὴν Πατερικὴ γραμματεία, δὲν ὑπάρχει τὸ «πίστευε καὶ μὴ ἐρεύνα». Αὐτὴ εἶναι μιὰ ρήση τῶν Ἰησουιτῶν. Ἡ Ὀρθοδοξία λέει «ἐρευνᾶτε τὰς Γραφὰς» καὶ ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ἤθελε νὰ βάλει τὸ χέρι τοῦ «εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων» γιὰ νὰ πιστέψει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὁ Θεὸς συγκατανέβη στὸ αἴτημα τοῦ πραγματιστῆ Θωμᾶ καὶ τὸ ἴδιο πράττει γιὰ κάθε καλοπροαίρετο «Θωμᾶ» ποὺ ζητᾶ ἀποδείξεις τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶναι καὶ ἕνας ρόλος τῶν ἄπειρων θαυμάτων τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ νὰ πιστεύει ἐκεῖνος ποὺ ἐρευνᾶ, ἀλλὰ δὲν φορὰ παρωπίδες.

Λάθος. Ὁ χριστιανισμὸς ὄχι μόνο δέχεται τὴ σεξουαλικότητα ἀλλὰ τὴ διαφυλάττει ὡς ἀπαύγασμα φυσικῶν νόμων (προστατεύοντας τὴν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ καταπατοῦν τοὺς βιολογικοὺς νόμους τῶν φύλων), καὶ τὸ ἀκόμα πιὸ μεγαλειῶδες εἶναι ὅτι τὴ μεταστοιχειώνει σὲ ἐργαστήρι καὶ ὁδὸ σωτηρίας, μέσῳ τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Φέρνει τὴν ἑνότητα τῶν δύο προσώπων (ἄντρα καὶ γυναίκας) στὴν προοπτικὴ τῆς αἰωνιότητας. Τί πιὸ ἀνώτερο καὶ ἁρμόζων γιὰ τὸν Ἔρωτα, παρὰ νὰ γίνει αἰώνιος;

Ἄρα ὁ χριστιανισμὸς ἀσφαλῶς δέχεται τὴ σεξουαλικότητα, ὅταν ἄντρας καὶ γυναῖκα ὑπερβαίνουν τὸν ἐγωκεντρισμό τους καὶ «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκαν μίαν» μὲ τὰ αἰώνια δεσμὰ τοῦ Γάμου, πλάθουν μιὰ σχέση ἀλληλοπεριχώρησης ποὺ ἐναρμονίζεται μὲ τὸν Πλαστουργό τους. Οὐσιαστικὰ ὁ πρωταρχικὸς σκοπὸς τοῦ Γάμου δὲν εἶναι κἂν νὰ ἔρθουν στὸν κόσμο παιδιὰ (αὐτὴ εἶναι μιὰ τεράστια εὐλογία, ἀλλὰ δευτερεύουσα), ἀλλὰ τὸ ἕνα πρόσωπο νὰ προάγει τὸ ἄλλο πρὸς τὴ σωτηρία του. Δηλαδὴ ὁ ἑαυτός μου νὰ κάνει τὴν ὑπέρβαση πρὸς τὸν σύντροφο καὶ τὸ ζευγάρι μαζὶ νὰ κάνει ὑπέρβαση πρὸς τὸν Θεό.

Ἐκεῖνοι ποὺ σκοτώνουν τὴ σεξουαλικότητα, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀπεκδύουν τὴν ἕνωση τῶν σωμάτων ἀπὸ κάθε ἱερότητα, ἐκεῖνοι ποὺ ἀφαιροῦν ἀπὸ τὸν ἔρωτα κάθε εὐγενὲς στοιχεῖο καὶ τὸ μετατρέπουν σὲ ἕνα ζωῶδες ἔνστικτο ποὺ κάνει τοὺς ἀνθρώπους ἄψυχα «δοχεῖα» τοῦ σέξ. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ χαρακτηρίζουν ὡς σεξουαλικότητα τὴ φιληδονία καὶ τὴν ἡδονοθηρία. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κάνουν μοναδικὴ ἀξία τῆς ζωῆς τὸ σέξ, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἀκυρώνουν τὴν ἴδια τή λέξη «σέξ», ποὺ σημαίνει (βιολογικὸ) φῦλο. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ διαστρέφουν τοὺς βιολογικοὺς νόμους γιὰ νὰ πολλαπλασιάσουν τὴν ἡδονὴ τῆς ὀδύνης τους καὶ τὴν ὀδύνη τῆς ἡδονῆς τους. Ἀπεγνωσμένες προσπάθειες νὰ γεμίσουν ἕνα ψυχικὸ βάραθρο χωρὶς Χριστό.

Ἄλλη ἠλιθιότητα αὐτὴ ποὺ λέγεται μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ προκαλέσει ἐντυπώσεις. Ἀσφαλῶς καὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν πιστεύει ὅτι τὸ βρέφος εἶναι «φορέας τοῦ Σατανᾶ»! Ἡ ἐξήγηση γιὰ τὸ «ἀπεταξάμην τὸν Σατανᾶ» εἶναι ἁπλούστατη:

Τὸ Μυστήριο τῆς Βαπτίσεως στὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια γινόταν (κυρίως) σὲ χριστιανοὺς μεγαλύτερης ἡλικίας, διότι πρῶτα ἔπρεπε νὰ κατηχηθοῦν στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Συνειδητοποιημένα ὁ ὑποψήφιος Χριστιανὸς ἔπρεπε νὰ δηλώσει σὲ πιὸ πνευματικὸ «στρατόπεδο» θὰ ταχτεὶ δίνοντας μαρτυρία ζωῆς ἐνώπιον τοῦ Ἱερέα καὶ φυσικὰ ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Οἱ αἰῶνες πέρασαν, ὁ χριστιανισμὸς καθιερώθηκε ὡς κυρίαρχη θρησκεία στὰ ὀρθόδοξα κράτη καὶ οἱ χριστιανικὲς οἰκογένειες προτίμησαν νὰ ἀσφαλίζουν πνευματικὰ τὰ βρέφη τους μὲ τὸν νηπιοβαπτισμό, καθὼς ἡ κατήχηση ἦταν δεδομένη ὅτι θὰ γίνει ἀργότερα, ἀλλὰ ἡ μακροημέρευση ἑνὸς βρέφους δὲν ἦταν δεδομένη. 

Τὸ Μυστήριο παρέμεινε ἴδιο, ὅπως καὶ τὸ λειτουργικὸ κείμενό του. Τὸ μόνο ποὺ ἄλλαξε εἶναι ὅτι ὁ ἀνάδοχος (ὁ νονὸς) δίνει τὴ μαρτυρία γιὰ λογαριασμὸ τοῦ βρέφους, ἀφοῦ ἀναλαμβάνει τὴν εὐθύνη νὰ κατευθύνει πνευματικὰ τὸ παιδὶ πρὸς τὸ σωτήριο μονοπάτι τῆς ὀρθοδοξίας. Ἑπομένως ὁ ἀνάδοχος δίνει τὴ μαρτυρία ποὺ θὰ ἔδινε τὸ παιδὶ ἐὰν βαπτιζόταν σὲ μεγαλύτερη ἡλικία. Τὸ βρέφος «δανείζεται» τὴν ὡριμότητα τοῦ ἀναδόχου γιὰ νὰ εἰσέλθει στὴν στρατευομένη ἐκκλησία.

Καὶ γιὰ νὰ προλάβουμε τὴν κλασσικὴ ἔνσταση κατὰ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ (στὴν ὁποία τά… βρίσκουν ὑπέροχα οἱ αἱρετικοὶ μὲ τοὺς ἄθεους), τίποτα δὲν ἐμποδίζει τὸ παιδὶ ὅταν μεγαλώσει νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸ βάπτισμά του καὶ νὰ ἀσπαστεῖ ὁποιαδήποτε ἄλλη στάση ζωῆς θέλει.

Λάθος φρικτὸ κι ἐδῶ. Ἡ Γραφὴ λέει ὅτι ὁ κάθε ἁμαρτωλὸς θὰ γίνει δεκτὸς στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐφόσον ζεῖ ΕΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Καὶ ὁ ὁμοφυλόφιλος μεταξὺ αὐτῶν. Ἄρα ἀποκλεισμοὶ δὲν ὑπάρχουν γιὰ κανέναν ἁμαρτωλό. Τὸ μόνο ποὺ μπορεῖ νὰ χωρίσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Παράδεισο, εἶναι ἡ ἀμετανοησία του. Καὶ φυσικὰ αὐτό μας ἀφορᾶ ὅλους, ὄχι μόνο τοὺς ὁμοφυλόφιλους. Δὲν θὰ μείνουν ἐκτὸς Βασιλείας μόνο οἱ ἀμετανόητοι ὁμοφυλόφιλοι. Θὰ μείνουν ἐκτὸς καὶ οἱ ἀμετανόητοι μοιχοί, οἱ ἀμετανόητοι πόρνοι, οἱ κλέφτες, οἱ μέθυσοι, οἱ ἅρπαγες, οἱ εἰδωλολάτρες (ἔχουμε καὶ σύγχρονα «εἴδωλα»), οἱ ἄδικοι, οἱ βλάσφημοι, οἱ πλεονέκτες, οἱ ἀνελεήμονες κ.ο.κ.

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ μας ἀφορᾶ ὅλους (ἀνεξαρτήτως σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ), γιὰ ποιό λόγο θὰ πρέπει νὰ ἔχουν τὸ ἀκαταλόγιστο οἱ ὁμοφυλόφιλοι; Κι ἐκεῖνοι εἶναι δοῦλοι ἑνὸς σοβαροῦ πάθους, ἄρα ἔχουν εὐθύνη νὰ σταθοῦν μὲ μετάνοια ἀπέναντι στὴν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔχουμε ὅλοι μας.

Ὡς κανόνα βλέπει κάποιος μόνο ὅτι τοῦ φαίνεται ἀγγαρεία. Ὁ Θεὸς θέλει νὰ τὸν ἀγαπήσουμε καὶ ὅποιος ἀγαπᾶ δὲν ἀντιλαμβάνεται ὡς «κανόνα» το νὰ ἀνταποδώσει τὴν ἀγάπη. Τὸ νὰ δώσει ὁ γονιὸς τὴ μπουκιά του στὸ παιδί του, δὲν τοῦ φαίνεται «κανόνας». Τὸ νὰ κάτσει ξάγρυπνη ἡ μάνα δίπλα στὸ ἄρρωστο παιδί της, δὲν τῆς φαίνεται «κανόνας». Τὸ νὰ ταξιδέψει ἕνας ἐρωτευμένος ἀπὸ τὴ μιὰ ἄκρη τῆς Ἑλλάδας στὴν ἄλλη, γιὰ νὰ δεῖ λίγες ὧρες τὴν κοπέλα του, δὲν τοῦ φαίνεται «κανόνας».

Οἱ ἄνθρωποι κάνουν τέτοιες ὑπερβάσεις ἐπειδὴ ΑΓΑΠΑΝΕ. Ἐπειδὴ τὸ ΝΟΙΩΘΟΥΝ. Ἐπειδὴ τοὺς φαίνεται ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ. Ἑπομένως ἐκεῖνο ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεὸ δὲν εἶναι ἡ παράβαση κάποιων «κανόνων», ἀλλὰ τὸ ἔλλειμα ἀγάπης πρὸς Ἐκεῖνον. Ὁ Χριστὸς ταπεινώθηκε, βασανίστηκε καὶ σταυρώθηκε γιὰ ἐμᾶς. Ἐσὺ ἄνθρωπε τί στάση παίρνεις ἀπέναντι σὲ αὐτὴν τὴν ἄπειρη ἐκδήλωση ἀγάπης; Ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα κρέμεται ἡ ὀντολογική μας ἐκπλήρωση σὲ τούτη τὴ ζωή.

Ἂν σοῦ φαίνεται «κανόνας» το νὰ ἀνταποδώσεις αὐτὴ τὴν ἀγάπη στὴν ὁποία ὀφείλεις τὴν ὕπαρξή σου, τότε εἶσαι ἕνα ἀχάριστο σάρκινο σακί. Παραδέξου ὅτι βάζεις γιὰ Θεὸ τὸ θέλημά σου. Μὴ μᾶς λὲς γιὰ «κανόνες». Καὶ ὁτιδήποτε ἐσένα σου φαίνεται «κανόνας», εἶναι ἡ προδιαγραφή μας ἀπὸ τὸν Κτίστη μας. Μᾶς ἔφτιαξε ἔτσι, ὥστε νὰ θεωνόμαστε ἐντὸς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἂν δὲν θέλεις, εἶναι ἐπιλογή σου νὰ ἀρνηθεῖς. Ὁ Θεός σου ἔδωσε τὸ αὐτεξούσιο. Ἀλλὰ ἡ Κόλαση εἶναι καὶ αὐτὴ ἐπέκταση αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς. Λογική της συνέπεια. Εἶναι ἑωσφορικὴ ἠλιθιότητα νὰ ἀξιώνεις σὲ τούτη τὴ ζωὴ νὰ σὲ ἔχει ἐλεύθερο ὁ Θεὸς νὰ τὸν χλευάζεις καὶ στὴν ἄλλη νὰ σὲ πάρει στὸν Παράδεισο μὲ τὸ ζόρι. Ἀσυδοσία στὴν ἐπίγεια καλοπέραση καὶ αὐτοδικαίωση στὴν ἐπουράνια! Αὐτὸ δὲν εἶναι δικαιοσύνη Θεοῦ. Εἶναι ὀντολογικὴ ἐξαχρείωση ἐγωμανοὺς ἀνθρώπου!

Οἱ ἀθλιότητες τοῦ Δημήτρη Δημητριάδη ὅμως δὲν ἐξαντλοῦνται ἐδῶ. Σὲ ἑπόμενο ἄρθρο θὰ ἀποδομήσουμε καὶ τὴν ὑπόλοιπη συνέντευξή του.