Όταν η κυβέρνηση ομολογεί “δεν βρήκαμε κατάλληλες λέξεις να πείσουμε για τη φορολογική μας μεταρρύθμιση”, να τρέμεις και τα “μερεμέτια” που θα γίνουν…
Όταν η κυβέρνηση ομολογεί “καταλαβαίνουμε την αντίδραση και το αίσθημα της αδικίας… αλλά δεν θα κάνουμε πίσω στη μεταρρύθμιση. Ο πυρήνας δεν θα αλλάξει…”, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Το πιθανότερο είναι ότι άλλα σου λένε και άλλα είναι αυτά που πιστεύουν και θα πράξουν. Το άλλο είναι η αδυναμία της κυβέρνησης να καταλάβει τι έχει κάνει… Και αυτό (ούτε θέλω να το σκεφτώ…) είναι το χειρότερο.
Όταν η κυβέρνηση αφήνει να εννοηθεί (ή τέλος πάντων δεν διαψεύδει) ότι το νέο σύστημα φορολόγησης θα επαναξιολογηθεί με την ολοκλήρωση της διαδικασίας υποβολής των φορολογικών δηλώσεων και εφόσον διαπιστώσει ότι υπάρχουν αδικίες θα γίνουν διορθωτικές κινήσεις, κάτι πήγε στραβά με το φορολογικό επειδή, πολύ απλά, βιάστηκαν να το περάσουν ως μεταρρύθμιση. Ο νόμος γύρισε “μπούμερανγκ” και τώρα πρέπει να τα μαζέψουν…
Όταν ζεις σε μια οικονομία που τη χαρακτηρίζουν ο κρατισμός, ο έλεγχος από τα φορολογικά πλοκάμια σε κάθε βήμα και η οποία δείχνει να βγάζει πλεονάσματα… όχι γιατί διαθέτει ανταγωνιστική παραγωγή αλλά γιατί φορολογεί και τους φόρους (από το 1993 στα καύσιμα -ΕΦΚ + ΦΠΑ επί του φόρου- και από το 2010 -μετά από μια χρεοκοπία- στα ακίνητα με τον ΕΝΦΙΑ), και έχουν το θράσος να σου μιλάνε για τη θέση της στις επιτυχημένες οικονομίες με τα πλεονάσματα…, να κρατάς πολύ μικρό καλάθι. Ειδικά κάθε φορά που σου σερβίρουν φορολογικές μεταρρυθμίσεις…
Όταν περιμένεις από μια κυβέρνηση κρατισμού (που παριστάνει επίσης και ότι δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει άνοιγμα και ανταγωνιστικότητα της αγοράς), καλό είναι να μη σε ξαφνιάζει η πολιτική άποψη ότι δίκαιο για τον φορολογούμενο πολίτη είναι η επέκταση της κάθε αδικίας και σε εκείνους που το κράτος δεν αδίκησε… μέχρι σήμερα.
Με δεδομένα λοιπόν όλα τα παραπάνω, τι καλύτερο να περιμένουν και οι ελεύθεροι επαγγελματίες από όσα πέρασαν (στον προηγούμενο ψευτοσοσιαλισμό μας 2015-2019) οι μικρομεσαίοι και (για πολλές 10ετίες) οι μεγάλοι αλλά και οι μεσαίοι της παραγωγής, μέχρι που η Ελλάδα μεταφέρθηκε μόνιμα στον Ευρωπαϊκό τουριστικό χάρτη και έσβησε από τον βιομηχανικό και τον βιοτεχνικό, με 180.000 λιγότερες βιοτεχνίες.
Αυτές που ήδη “υπέκυψαν” και στον πνιγμό των “φορολογικών μεταρρυθμίσεων” πολλών άλλων κυβερνήσεων. “Μεταρρυθμίσεων” που επίσης “τακτοποιούσαν” τις φορολογικές ανισότητες και τις αδικίες…
Και πάμε στη σημερινή, δήθεν φορολογική μεταρρύθμιση…
Αυτό που δείχνει η πολιτική βούληση και η επιλογή της κυβέρνησης είναι μάλλον να αποδείξει στην οικονομία και στην κοινωνία ότι δεν της ξεφεύγει δεκαράκι… από τους φόρους που υπολόγισε να μαζέψει για να συντηρήσει το αχανές, σπάταλο και χρεοκοπημένο κράτος μας, με το 20% να μας περισσεύει ως άχρηστο.
Γιατί σε κάθε περίπτωση που ο στόχος είναι κυρίως το επιχειρείν και η κάλυψη των επιδιώξεων των ελεύθερων επαγγελματιών της χώρας (οι μεσαίοι, οι μικροί και οι μεγάλοι στην παραγωγή είναι υπό σκέψη…), η φορολογική της μεταρρύθμιση πρέπει να ξεκινάει από τα φορολογικά κίνητρα που επιβάλλει η ανάπτυξη και να καταλήγει βεβαίως στο φοροκυνηγητό, αρχίζοντας όμως από το κράτος. Το ίδιο το κράτος και τον περίπου “συνεταιρισμό” του και με το λαθρεμπόριο. “Συνεταιρισμό”… που και εκεί δεν έχει εξασφαλίσει τα κέρδη του…