Του Γιώργου Κράλογλου
Πρόβλημά μας δεν είναι μόνο η σοβιετία και ο ψευτοσοσιαλισμός που ζούμε. Είναι η μορφή της σοβιετίας. Είναι η πολιτική άρνηση να την ξεπεράσουμε.
Πάρτε μια ιδέα από “μερικές σκηνές του έργου…” της σοβιετίας μας. Παράδειγμα τα κωμικοτραγικά με τη ΛΑΡΚΟ και τη δήθεν πρόθεση για την αποκρατικοποίησή της, εδώ και 13 χρόνια (!!)
Το 2022, καμαρώνοντας για τα 54 εκατ. που πήραμε από τον κορβανά (δηλαδή από τις τσέπες των φορολογούμενων) για να παρατείνουμε τη ζωή της ΛΑΡΚΟ, εξασφαλίσαμε “ναι” στην αποκρατικοποίηση από 157 βουλευτές (κυβερνητική πλειοψηφία) και εισπράξαμε 147 “όχι” της αντιπολίτευσης που διαφωνούσε και διαφωνεί στην αποκρατικοποίηση ΛΑΡΚΟ (!!).
Για την οποία αποκρατικοποίηση οι 157 συμφώνησαν (πριν λίγες μέρες) να παραταθεί η ύπαρξή της μέχρι και το πρώτο τρίμηνο του 2024 (!!).
Να γίνουν (λέει) ρυθμίσεις στην ιδιωτικοποίηση. Με την οποία, από την άλλη, διαφωνεί η μισή Βουλή (!!).
Τι νομίζετε εσείς ότι θα συμβεί με μια συγκυβέρνηση μελών της παρούσης κυβέρνηση που ψήφισαν την πώληση της ΛΑΡΚΟ και μελών άλλων κομμάτων που αρνούνται την ιδιωτικοποίηση;
Τι θα συμβεί ακολούθως με όλη τη λίστα των σημαντικότατων αποκρατικοποιήσεων που έχει αναλάβει το ΤΑΙΠΕΔ και λόγω των εκλογών πάνε για το τέλος του χρόνου.
Γνωρίζουμε άλλωστε ότι εκλογές και ιδιωτικοποιήσεις δεν πάνε μαζί στο Ελλαδιστάν.
Και όταν μιλάμε για εκλογές εννοούμε πάντα και τις Δημοτικές (που μας έρχονται τον Οκτώβριο) από τις οποίες δεν λείπει ο κομματισμός και ο πολιτικός φανατισμός. Έστω και σε βάρος της περιοχής. Έστω και σε βάρος εκείνων των ιδιωτικοποιήσεων που συνδέονται και με το υποτιθέμενο νέο όνειρο μας για τη νέα Ελλάδα.
Το σημειώνουμε αυτό γιατί οι πλέον εμβληματικές αφορούν την Εγνατία Οδό, το 30% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών ή παραχώρηση της Αττικής οδού ή ό,τι έχει μείνει σε λιμάνια κυρίως αλλά και άλλες υποδομές στο κράτος που (μετά και τα Τέμπη) είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να φαντασθείς σε κρατική διαχείριση. Είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να περιμένεις σε ανάπτυξη της οικονομίας. Δρόμους ικανούς να μεταβάλουν προς το πολύ καλύτερο μέχρι και το εργασιακό μας περιβάλλον.
Και εδώ ακριβώς μπαίνει το ερώτημα. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το πρόβλημά μας; Δεν θα τα καταφέρει η οικονομία αν δεν περιορίσει τον κρατισμό και αν οι ΔΕΚΟ περάσουν σε ιδιωτικά χέρια;
Βεβαίως και είναι, όπως αποδεικνύει μέρα με την ημέρα η μεγάλη κατάντια στον ΟΣΕ. Ο ΟΣΕ που (σύμφωνα με μήνυμα με μαρτυρίες, φίλου αναγνώστη της στήλης κ. Θανάση Κοφινά) “πριν την κρίση το 2010 είχε 10.800 υπαλλήλους. Αν ταξίδευες με τραίνο θα έβλεπες 10 αχθοφόρους να μεταφέρουν 5 κιβώτια. Αρκετοί από τους υπαλλήλους του ΟΣΕ κάνανε μαζική κοπάνα για μήνες και χρόνια. Κομματικός επόπτης τρένων, με μισθό 4.000 ευρώ τον μήνα, έπαιρνε τηλέφωνο από το σπίτι του για να μαθαίνει πού βρίσκεται η αμαξοστοιχία…”.
Πέραν όμως τούτων. Από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε αν όντως θέλουμε κράτος υπηρέτη του πολίτη και όχι τον πολίτη υπηρέτη του κράτους ή αναγκαστικό συνεταίρο στα εισοδήματά του ακόμη και αυτά που προτίθεται να μεταβιβάσει στους κληρονόμους του.
Αλλά το θέμα δεν είναι πώς και από πού πρέπει να ξεκινήσουμε την περιθωριοποίηση και τελικά τον αφανισμό της 50χρονης δικής μας σοβιετίας. Είναι ότι δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Δεν το θέλει η δική μας Βουλή. Δεν το θέλει όλη η κοινή γνώμη. Και όταν έχεις 147 βουλευτές να ψηφίζονται για να στηρίζουν τη σοβιετία, οι δε ψηφοφόροι τους δεν νοιάζονται αν πληρώνουν τη σοβιετία από την τσέπη τους, είναι λάθος να περιμένεις αλλαγή και σε αυτές τις εκλογές.