Την 35ετία 1975 ως τη χρεοκοπία του 2010 φάνηκε ότι οι πολιτικοί δεν ήθελαν βιομηχανική Ελλάδα. Το πέτυχαν. Και με το ενεργειακό την αποτελειώνουν…

Δεν υπάρχει κράτος-μέλος της Ε.Ε (εκτός των Γερμανών και της παρέας της Βόρειας Ευρώπης…), ειδικά στον Νότο, που να μην έχει αντιληφθεί ότι η Ε.Ε δεν εφαρμόζει ούτε θα εφαρμόσει κοινή ευρωπαϊκή πολιτική για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης.

Επί της ουσίας, πολιτική άμυνας στα παιχνίδια με τα πάνω και κάτω των τιμών και της δήθεν επάρκειας των καυσίμων…

Τι έκανε μέχρι τώρα η Ε.Ε. εκτός από τις δημόσιες σχέσεις και τις κοσμικές συναντήσεις κορυφής και υπουργών Ενέργειας κρατών-μελών;

Με τα παχιά λόγια…, της δήθεν ανησυχίας των Βρυξελλών και του Βερολίνου δημοσιοποίησε κάποιες (εντελώς ακαταλαβίστικες) θέσεις της.

Στη συνέχεια φόρτωσε τις ευθύνες στα ίδια τα κράτη-μέλη και μπέρδεψε (έτσι νομίζει…) τους Ευρωπαίους φορολογούμενους παραπέμποντας τις κυβερνήσεις τους στα κάποια “σκόρπια” των Ταμείων ανθεκτικότητας και στο Ευρωπαϊκό Προσωρινό Πλαίσιο Κρατικών Ενισχύσεων.

Μετά από αυτά “ένιψε τας χείρας της…” .

Και το ενεργειακό μαρτύριο (που φάνηκε από τον Σεπτέμβριο του 2021 και κορυφώθηκε -μαζί με τα υπερκέρδη και των κρατών-μελών του Βορρά- τον Σεπτέμβριο του 2022) πήρε την ανηφόρα. Με την Ε.Ε. να λέει διπλωματικά το ελληνικότατο… “κόψτε τον σβέρκο σας…”,  όσοι επιμένετε ευρωπαϊκά…

Αυτά συνέβησαν εδώ και ένα 4μηνο. Και τα κράτη, που ένοιωσαν για τα καλά ότι δεν υπάρχει κοινή πολιτική άμυνας της Ε.Ε., έβαλαν εμπρός τις δικές τους δυνάμεις.

Πρώτη και βασική κατεύθυνση η διάσωση της παραγωγής τους, από τη λαίλαπα του ενεργειακού κόστους.

Όλα τα κράτη μέλη ανακοίνωσαν και πήραν άμεσα πρώτη δέσμη μέτρων βοήθειας της βιομηχανίας τους. Παράλληλα και της μικρής και μεσαίας επιχείρησης της οικονομίας τους, ως δορυφορικής και της βιομηχανίας.

Και όχι μόνο αυτό. Φρόντισαν να σταθούν δίπλα στις βιομηχανίες τους με μειώσεις ΦΠΑ, με ενισχύσεις και κάθε είδους ελαφρύνσεις για να μη χαθεί η δυναμικότητά τους σε παραγωγή και εξαγωγές αλλά και η ανταγωνιστικότητα.

Ειδικά τώρα που κινούνται (από το 2020) συλλογικά να αυξήσουν σε 20% από 15%, τη συμμετοχή της ευρωπαϊκής βιομηχανίας στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ.

Όλοι, εκτός από ποιους νομίζετε;

Από την Ελλάδα. Δεν χρειάζεται φιλοσοφία να το καταλάβουμε και να το απαντήσουμε. Γιατί η Ελλάδα θεωρεί ότι έκανε το καθήκον της και στη βιομηχανία της επειδή κούνησε το δάκτυλο… στην Ε.Ε. για τα υπερκέρδη και το πλαφόν. Σιγά μην τους τρόμαξε…

Επειδή όμως πιστεύει ότι τους τρόμαξε προφανώς και δεν έκρινε αναγκαίο και τον συνεχή διάλογο με τη βιομηχανία μας, μήπως και δει τι συμβαίνει στο κόστος παραγωγής μετά την απαράδεκτα ακριβότερη ενεργειακή τιμή που πληρώνουμε σε όλη την Ευρώπη.

Δεν χρειάζεται ούτε καν να αναφερθούμε στα λίγα κουπόνια και τα ψιλά που εξασφαλίσθηκαν για τη βιομηχανία. Δεν φθάνουν να περάσουν και την ακρίβεια και τους φόρους επί της ενεργειακής τιμής. Φόρους και ΦΠΑ επί των φόρων… Μαζί και οι παράλογες επιβαρύνσεις στην τιμή της ενέργειας. Ακόμη και τώρα που η κρίση μας ήρθε κατακέφαλα…

Δεν είναι ούτε θα γίνει η στήλη “σταυροφόρος” για τη διάσωση της βιομηχανίας από τον γνωστό και ιστορικά πολιτικό διωγμό των δύο φάσεων να βγει η Ελλάδα από τον βιομηχανικό χάρτη της Ε.Ε. Την πρώτη φάση με διαχείριση των προβληματικών βιομηχανιών για λογαριασμό μόνο της νομενκλατούρας. Και της δεύτερης με εμμονή και σε κρατικοποιήσεις, για το βόλεμα των κομματικών εργατοπατέρων. Επειδή όμως σύντομα θα έλθουν τα μαντάτα ότι η πολιτική και οι πολιτικές της αποτελειώνουν και την απομένουσα βιομηχανία μας, θεωρούμε υποχρέωση μας να προϊδεάσουμε τους τυχόν ενδιαφερόμενους αναγνώστες.

george.kraloglou@capital.gr

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *