Διαβάσαμε ένα άρθρο με παρεμφερές τίτλο στην 11η σελίδα της «Αχαρναϊκής» της 20η Ιουνίου, το οποίο μπορούμε να το εκλάβουμε μόνον ως ευθυμογράφημα. Ο συντάκτης αναφέρει ότι αριστερά σημαίνει δημοκρατία, δικαιοσύνη, ελευθερία, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Δεξιά είναι όλα όσα δεν είναι η αριστερά. Παίρνω την σκυτάλη του ύφους του και αντιγράφω από τα λεξικά ότι αριστερός = δυσοίωνος, ο προμηνύων συμφορά, του ορθού απομακρυνόμενος, ο πλανώμενος, ο άφρων, ο αδέξιος, ο σκαιός.
Ας μπούμε όμως σοβαρά στο θέμα. Αριστερά και δεξιά είναι κατά βάσιν οικονομικά συστήματα, που όμως αυτοδικαίως επηρεάζουν και ποικίλους τομείς της ζωής. Η αριστερά είναι υπέρ του συγκεντρωτισμού-κρατισμού με σκοπό την ισότητα. Τα πάντα πηγάζουν και κατευθύνονται από το κράτος και δεν ευνοείται η ιδιοκτησία αφού όλες οι αναγκαίες παροχές είναι μέριμνα της κυβερνήσεως. Ο σκοπός είναι η ισότητα των πολιτών, και πληρώνονται όλοι σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Μη υπάρχοντος όμως κινήτρου πρόσθετης αμοιβής, ο εργαζόμενος αποθαρρύνεται στο να είναι αποτελεσματικός, και η παραγωγή της χώρας πέφτει. Όπως έλεγαν δηλαδή: (εμείς κάναμε πως δουλεύαμε και αυτοί έκαναν πως μας πλήρωναν). Γιαυτό οδηγήθηκαν όλα τα κομμουνιστικά κράτη στην φτώχια και τελικώς κατέρρευσαν.
Η δεξιά βασίζεται στην ελεύθερη οικονομία και στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Δεν μιλάμε βεβαίως για την Ελλάδα, η οποία είχε οικονομία σοβιετικού τύπου σε μεγάλο ποσοστό. Αυτό το σύστημα δημιουργεί ανισότητες; Προφανώς. Επικρατεί ο νόμος του ισχυροτέρου, δηλαδή της ζούγκλας; Εννοείται. Θέλει κάποιος να εργάζεται διπλά; θα αμείβεται παραπάνω. Επιλέγει να ρισκάρει; μπορεί να βγάλει πολλά ή και να χρεωκοπήσει. Προτιμά να τεμπελιάζει; θα πεινάει.
Το ποιο είναι καλλίτερο, είναι θέμα επιλογής. Η ισότητα φέρνει την ανελευθερία γιατί πρέπει να επιβάλλεται με την βία, η δε ελευθερία φέρνει την ανισότητα. Δυστυχώς το κέρδος είναι στη φύση του ανθρώπου.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας επαγγέλλονταν ένα είδος σοσιαλισμού, με μία μεγάλη διαφορά: να είναι εκούσιος. Στην πράξη αυτό το σύστημα εφαρμόζεται στα μοναστήρια. Στον κομμουνισμό έχουμε κοινοκτημοσύνη, οι μοναχοί ακόμα περισσότερο, έχουν ακτημοσύνη. Ο σοσιαλισμός φαίνεται δηλαδή δικαιότερο σύστημα, με την προϋπόθεση όμως ότι ο άνθρωπος θα έχει φθάσει σε αυτό το πνευματικό επίπεδο, όπου θα προτιμά να μην φάει, προκειμένου να προσφέρει στον συνάνθρωπό του. Μέχρι τότε δυστυχώς, μας ταιριάζει η ελεύθερη οικονομία γιατί είμαστε άγρια θηρία.
Για την ιστορία, οι Σπαρτιάτες είχαν κάτι σαν σοσιαλισμό ενώ οι Αθηναίοι ενός είδους φιλελευθερισμό. Εμείς είμαστε οπαδοί του σπαρτιατικού συστήματος, αλλά η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτοί που μεγαλούργησαν σε όλους τους τομείς ήταν οι Αθηναίοι. Αυτό δείχνει ότι η πρόοδος έρχεται με την ατομική πρωτοβουλία ολίγων.
Κλείνουμε με ένα θέμα που καίει. Ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν καθαρά σοσιαλιστικά συστήματα. Οι σχέσεις Λένιν με Μουσολίνι και Χίτλερ ήταν άριστες γιατί ήταν ιδεολογικά αδέλφια. Γιαυτό και όταν στην Γερμανία απαγορεύονταν οι εξοπλισμοί, η Σοβιετική Ένωση ανέλαβε να στηρίξει τον Χίτλερ με τα εργοστάσιά της. Η διαφορά τους στη συνέχεια ήταν ότι οι μεν σοβιετικοί ήταν σοσιαλιστές διεθνιστές, οι δε άλλοι ήταν σοσιαλιστές υπέρ του έθνους τους. Το κοινό τους χαρακτηριστικό, όλων των ακραίων είναι η ΒΙΑ.
Άρα αυτά που γράφει ο αρθρογράφος ως αριστερά για δημοκρατία, δικαιοσύνη, ελευθερία, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, θα λέγαμε ότι ισχύουν ακριβώς τα αντίθετα, με μόνο κέρδος την ισότητα, η οποία επιβαλλόταν υποχρεωτικά με την βία. Και δεν αναφέρουμε ότι οι κομματικοί (νομεκλατούρα) ήταν «πιο ίσοι από τους ίσους».
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Αχαρναϊκή» στις 18/7/21